Μενεκλείδας

Μενεκλῆς

Μένεκλος
Μενε·κλῆς, έους (ὁ) Ménéklès, h. Xén. Hell. 1, 7, 34 ||
E Voc. Μενέκλεις, Anth. 11, 141 ; gén. épq. Μενεκλέος, Anth. 9, 557 ; Dém. 995, 10.
Étym. μένω, κλέος ; cf. le suiv. et Κλεομένης.