Ναυϐόλειος

Ναυϐολίδης

Ναύϐολος
Ναυϐολίδης, gén. épq. αο (ὁ) [ῐ] fils de Naubolos, Od. 8, 116 ; A. Rh. 1, 134.
Étym. patr. du suiv.