Ὀρόντας

Ὀρόντης

ὀρόντιον
Ὀρόντης, ου (ὁ) Orontès :
I n. d’h. :
1 Perse, Xén. An. 1, 6, 1 ||
2 autres, Nonn. D. 17, 252, etc. ||
II fl. de Syrie (auj. Asi) Nonn. D. 33, 213, etc. ||
E Gén. ion. -εω, Arr. Ind. 18, 5.