Πάνακτον

Πάνακτος

παναλάστωρ
Πάνακτος, ου (ὁ) [πᾰ] c. le préc. Dém. 19, 326 Baiter-Sauppe, etc. ; Plut. Alc. 14, etc. ||
E ἡ Π. Plut. Nic. 10.