Πανικός

Πανικός, ή, όν [ᾱ] de Pan, Luc. Bacch. 6 ; δεῖμα, Jos. B.J. 5, 2, 5 ; θόρυϐος, DS. 14, 32 ; τάραχος, Plut. Cæs. 43, etc. terreur panique, parce que les bruits entendus dans les montagnes et les vallées étaient attribués à Pan ; subst. τὸ πανικόν, Pol. 5, 96, 3 ; 20, 6, 12 ; τὰ πανικά, DH. 5, 16, m. sign.