παρμένω

Παρμένων

πάρμη
Παρμένων, οντος (ὁ) Parménôn, h. Ar. Eccl. 868 ||
E Gén. -οντος, Eschn. 1, 157 ; Dém. 33, 5, etc. Baiter-Sauppe ; Luc. D. mer. 9, 1 ; ou -ωνος, Hellad. (Phot. Bibl. p. 532, 40 Bekker).