Παρνασιάς

Παρνάσιος

Παρνασίς
Παρνάσιος, α, ον [νᾱ] du Parnasse, Pd. P. 10, 42 ; Soph. Ant. 1144 ; Eur. I.T. 1244, etc. ||
E Fém. -ος, Eur. l. c. ; dans une inscr. att. Παρνήσσιος, CIA. 2, 609, 25 (324 av. J.-C.); v. Meisterh. p. 75, 12.
Étym. Παρνασός.