Φιλοκτήτης
φιλόκτιστοςΦιλο·κτήτης, ου
(ὁ)
[ῐ] Philoktètès (Philoctète)
compagnon d’Hèraklès, Il. 2, 718, 725 ;
Od. 8, 219,
etc. ; titre d’une
tragédie de Sophocle ||
E Voc. Φιλοκτῆτα,
Soph. Ph.
432 ; gén.
épq. -αο [ᾱ] Il. 2, 725 ; Pd. P. 1, 50, etc.
Étym.
φ. κτάομαι.