Φινεΐς

Φινεύς

φίνις
Φινεύς, έως (ὁ) [ῑ] Phinée, roi de Thrace, Eschl. Eum. 50 ; A. Rh. 2, 178, etc. ||
E Voc. Φινεῦ, A. Rh. 2, 438 ; décl. dor. : gén. Φινῆος, A. Rh. 2, 277 ; dat. -ῆϊ, A. Rh. 2, 550 ; acc. -ῆα, A. Rh. 2, 277, 294, 580, 647, etc.