πρόκροσσος

Προκρούστης

προκρούω
Προκρούστης, ου (ὁ) Prokroustès (Procuste)
1 propr. « qui tiraille », surn. du brigand Polypèmon, Xén. Mem. 2, 1, 14, etc. ||
2 « qui heurte » en un sens obscène (cf. προκρούω) Ar. Eccl. 1021.
Étym. προκρούω.