Σθενώ

Σθένων

σιά
Σθένων, οντος (ὁ) Sthénôn, litt. « le Fort » :
1 n. d’h. Plut. Præc. reip. ger. 19, etc. ||
2 n. de chien, Xén. Cyn. 7, 5.
Étym. σθένω.