θεάομαι-εῶμαι

Θεαρίδης

θεάριος
Θεαρίδης, ου, épq. εω (ὁ) Théaridès, h. Plut. Dio. 6 ; Anth. 7, 111 ||
E Dor. Θεαρίδας, Plut. Cleom. 24 (patr. de Θεάρης, Paus. 10, 9, 10 ; cf. les suiv.).