θεόδοτος

Θεόδοτος

θεοδόχος
Θεό·δοτος, ου (ὁ) Théodotos, h. Plat. Ap. 33e ; Dém. 912, 28 ||
E Dor. Θεύδοτος, Anth. 7, 527, 596, etc.
Étym. cf. le préc.