τίτανις

Τιτανίς

τιτανισμός
Τιτανίς, ίδος (ἡ) [τῑᾱ]
1 adj. f. de Titan, Titan, A. Rh. 4, 131 ||
2 subst. Titanide, sœur ou fille des Titans, Eschl. Pr. 874, Eum. 6 ; Eur. Hel. 382, etc. ||
E Ion. Τιτηνίς, A. Rh. l. c. etc.
Étym. Τιτάν.