ἀδεκάτευτος

ἄδεκτος

ἀδελφεά
ἄ·δεκτος, ος, ον, qui ne peut recevoir, incapable de, gén. Plut. M. 881b ; Plot. Enn. 1, 2, 12 Creuz.
Étym. ἀ, δέχομαι.