ἀδιάθετος

ἀδιαίρετος

ἀδιαιρέτως
ἀ·διαίρετος, ος, ον :
1 non divisé, Arstt. Pol. 2, 3, 6 ||
2 indivisible, Arstt. Phys. 6, 1, 1, etc. ||
Cp. -ώτερος, Arstt. Metaph. 9, 1, moins divisible.
Étym. ἀ, διαιρέω.