ἀδόξημα

ἀδοξία

ἀδοξοποίητος
ἀδοξία, ας (ἡ)
I pass.
1 vie sans gloire, vie obscure, Plut. Agis 2 ||
2 déshonneur, Thc. 1, 76 ; Plat. Phæd. 82c ; au plur. Dém. 1315, 4 ||
II act. dédain : ὑπ’ ἀδοξίας, App. Syr. 41, par dédain.
Étym. ἄδοξος.