ἀδυναστία

ἀδυνατέω-ῶ

ἀδυνατία
ἀδυνατέω-ῶ [ᾰῠᾰ]
1 être impuissant, ne pouvoir pas, Plat. Rsp. 366d ; Arstt. Somn. 1, 8, etc. ; avec l’inf. être incapable de, Xén. Mem. 1, 2, 23 ; Arstt. Nic. 10, 4, 9, etc. ||
2 impers. ἀδυνατεῖ, il est impossible de, NT. Matth. 17, 20 ; Luc. 1, 37.
Étym. ἀδύνατος.