ἁδύς

ἀδυσώπητος

ἀδυσωπήτως
ἀ·δυσώπητος, ος, ον [ᾰῠ] qu’on ne peut faire rougir, sans honte, sans pudeur, Plut. M. 64f, etc.
Étym. ἀ, δυσωπέομαι.