ἀγανακτέω-ῶ

ἀγανάκτησις

ἀγανακτητικός
ἀγανάκτησις, εως (ἡ) [ᾰᾰν]
1 irritation, agacement (des dents, des gencives, etc.) Plat. Phædr. 251c ||
2 sujet d’irritation, d’indignation, Thc. 2, 41.
Étym. ἀγανακτέω.