ἀγελάτης

ἀγελείη

Ἀγέλεως
ἀγελείη, ης (ἡ) [ᾰ] ion. qui emmène du butin, ép. d’Athèna, Il. 4, 128 ; 6, 296 ; Hés. Th. 318.
Étym. ἄγω, λεία.