ἀγορήνδε

ἀγορητής

ἀγορητύς
ἀγορητής, οῦ (ὁ) [ᾰ] qui parle en public, orateur, Il. 1, 248, etc. ; Od. 20, 274 ; Timon (DL. 3, 7).
Étym. ἀγοράομαι.