Ἀγησίδαμος

ἀγησίλαος

Ἀγησίλαος
ἀγησί·λαος, ου (ὁ) [ᾱῐᾱ] conducteur du peuple, Eschl. fr. 319 ; ou des peuples, Anth. App. 235 (dor. ἀγεσίλας) ||
E ion. ἡγησίλεως, Anth. 7, 545. Épq. ἡγεσίλαος, Nic. (Ath. 684d).
Étym. ἡγέομαι, λαός.