ἀκαίριμος

ἀκαίριμος, η, ον, seul. prov. ὅ τι κεν ἐπ’ ἀχαιρίμαν (dor.) γλῶσσαν ἔπος ἔλθῃ, Poèt. (Ath. 217c) ; DH. Comp. p. 5, toute parole qui vient à contre-temps sur la langue.