ἀκαταλλήλως

ἀκατάλυτος

ἀκαταλύτως
ἀ·κατάλυτος, ος, ον [ῠ] indissoluble, DH. 10, 31 ; NT. Hebr. 7, 16.
Étym. ἀ, καταλύω.