ἀκατάπαυστος

ἀκατάπληκτος

ἀκαταπλήκτως
ἀ·κατάπληκτος, ος, ον, qui ne se trouble pas, impassible, DH. 1, 81 ; DS. 14, 112, etc.
Étym. ἀ, καταπλήσσω.