ἀκίθαρις

ἄκικυς

Ἄκιλαι
ἄ·κικυς, υος (ὁ, ἡ) [ῑ]
1 pass. sans force, Od. 9, 515 ; 21, 131 ; Eschl. Pr. 548 ; Hpc. 504, 5 ||
2 act. qui affaiblit, Orph. Lith. 22.
Étym. ἀ, κίκυς.