ἄκοιτος

ἀκολάκευτος

ἀκολακεύτως
ἀ·κολάκευτος, ος, ον [λᾰ]
1 non flatté de, insensible à la flatterie, Plat. Leg. 729a ; Plut. Cor. 17, Mar. 42, Brut. 6, etc. ||
2 qui ne flatte pas, Télès (Stob. 97, 31).
Étym. ἀ, κολακεύω.