ἀκόρητος

ἀκορία

ἀκορίτης οἶνος
ἀκορία, ας (ἡ) avidité insatiable, Hpc. 1180f ; Plut. M. 129f ; Arét. Cur. m. acut. 2, 2 ||
E Ion. -ίη, Hpc. Arét. ll. cc.
Étym. ἄκορος.