ἀκουσμάτιον

ἀκουστέος

ἀκουστήριον
ἀκουστέος, α, ον, vb. d’ἀκούω, Soph. El. 340 ; neutre sg. ἀκουστέον, Soph. O.R. 1170 ; Eur. I.A. 1010 ; Plat. Rsp. 386a, etc., et plur. ἀκουστέα, Hdt. 3, 61.