ἀκουστικός
ἀκουστικῶςἀκουστικός, ή, όν
[ᾰ]
1 qui concerne
l’ouïe : αἴσθησις ἀκουστική,
Plut. M.
37f, le sens
de l’ouïe ; τὸ ἀκουστικόν, Arstt. An. 3, 2, 5, la faculté d’entendre ||
2 qui écoute volontiers,
docile à, gén. Arstt. Nic. 1, 13, 19 ; οἱ ἀ.
A. Gell. 1, 9,
les Pythagoriciens (litt. habitués au
silence) ; cf. ἀκουσματικός.
Étym.
ἀκούω.