Ἀκράγας

ἀκραγής

ἀκράδαντος
ἀ·κραγής, ής, ές [ᾰγ] qui ne crie pas, muet ; sel. d’autres, qui crie fort, d’où féroce, Eschl. Pr. 803.
Étym. priv. ou augm. κράζω.