ἀκρόκαρπος

ἀκροκελαινιάω-ῶ

ἀκροκιόνιον
ἀκρο·κελαινιάω-ῶ (seul. part. prés. épq. -ιόων, Il. 21, 249 ; fém. -ιόωσα, Nonn. D. 18, 156) devenir noir ou sombre à la surface.
Étym. ἄ. κελαινός.