Ἀκρότατος

ἀκροτελεύτιον

ἀκροτενής
ἀκρο·τελεύτιον, ου (τὸ)
1 ce qui est tout à la fin (d’un vers, d’un poème, etc.) Thc. 2, 17, etc. ||
2 particul. refrain, chœur, DC. 63, 10 ; Arstd. 46, 121, etc.
Étym. ἄ. τελευτή.