ἀκύματος

ἄκυμος

ἀκύμων
ἄ·κυμος, ος, ον [] sans vagues, calme, Arstt. Probl. 23, 4 ; Plut. M. 1090b ; fig. en parl. de la vie, Eur. H.f. 698.
Étym. ἀ, κῦμα.