Ἀλαλκομένιος

ἄλαλος

ἀλάλυγξ
ἄ·λαλος, ος, ον [ᾰᾰ]
1 qui ne parle pas, muet, Eschl. fr. 57 ; Plut. M. 438b ; Spt. Ps. 37, 13 ; joint à κωφός, A. Aphr. Probl. 1, 138 ||
2 qui rend muet, joint à κωφός, NT. Marc. 9, 17.
Étym. ἀ, λαλέω.