ἀλιτρός
ἀλιτροσύνηἀλιτρός, ός, όν
[ᾰ]
1 coupable, criminel,
Thgn. 377 ;
Pd. O.
2, 107 ; δαίμοσιν
ἀ. Il. 23,
595, coupable aux yeux des dieux ; d’où vaurien, coquin, Od.
5, 182 ||
2 injuste, impitoyable,
dur, Il. 8, 361
||
Sup. -ότατος, Opp. C. 3, 230 ||
E Fém. ἀλιτρή, Sim. am. fr. 7, 7.
Étym.
ἀλιταίνω.