ἁλοίμαν

ἀλοιμμός

ἀλοίσας
ἀλοιμμός, d’où ἀλοιμός, οῦ (ὁ) [ᾰ] crépissure, Soph. fr. 73 ||
E ἀλοιμμός, CIA. 2, 831, 3 (vers 391 av. J.-C.); ἀλοιμοῦ, CIA. 2, 167, 85 (peu après 307 av. J.-C.); v. Meisterh. p. 74, 8.
Étym. pour *ἀλοιφμός de ἀλείφω.