ἀμφιτιττυϐίζω

ἀμφίτομος

ἀμφίτορνος
ἀμφί·τομος, ος, ον, à deux tranchants, Eschl. Ag. 1496 ; Eur. Hipp. 1375, El. 164 ; A. Rh. 1, 68.
Étym. ἀ. τέμνω.