ἀμυνάθω
Ἀμύνανδροςἀμυνάθω [ᾰῡᾰ]
(prés. impér. ἀμυνάθετε, Ar. Nub. 1323 ; inf. ἀμυνάθειν,
Soph. O.C.
1015 ; Eur.
Andr. 1079)
c. ἀμύνω ||
Moy. (prés. impér. ἀμυνάθου,
Eschl. Eum.
438, opt. 3
sg. ἀμυνάθοιτο, Eur. Andr. 721) c. ἀμύνομαι ||
E Sel. d’autres, ἀμυναθεῖν,
ἀμυναθοῦ, etc. formes d’ao.