ἀνάγνιστος

ἄναγνος

ἀνάγνωμα
ἄν·αγνος, ος, ον, impur, criminel, en parl. de pers. Soph. O.R. 822, O.C. 944 ; joint à μιαρός, Ant. 116, 11 ; en parl. de choses, Eschl. Ag. 220, Ch. 986 ; Eur. Hipp. 448, etc.
Étym. ἀν-, ἁγνός.