ἀναιδής
ἀναίδητοςἀν·αιδής, ής, ές,
impudent, effronté, Il. 1, 158, etc., Od. 1, 254, etc. ; Soph. El. 622 ; Xén. Cyr. 8, 1, 28, etc. ;
en parl. de choses (actions, paroles, etc.)
Od. 11, 598 ;
Soph. O.C.
516, etc. ;
Dém. 543, 24,
etc. ; avec un
gén. ἀν. δηϊοτῆτος, Il. 5, 593, insatiable de
butin ; τὸ ἀναιδές, l’impudence,
Eur. I.A.
379, etc. ;
τὸ ἀναιδέστατον, Eschn. 7, 21, le comble de
l’impudence ||
Cp. -έστερος, Hdt. 7, 39 ; Ar. Eq. 383.
Sup. -έστατος, Xén. Hell. 2, 3, 22,
etc. ||
E Voc. ἀναιδές, Il. 1, 158.
Étym.
ἀν-, αἰδέομαι.