ἀναιμακτί

ἀναίμακτος

ἀναίματος
ἀν·αίμακτος, ος, ον :
1 non sanglant, Eur. Rhes. 222, etc. ||
2 qui n’est pas le châtiment d’un meurtre, Eschl. Suppl. 196 ||
3 non sanguinolent, Arét. p. 115, 24.
Étym. ἀν-, αἱμάσσω.