ἄναντα

ἀνανταγώνιστος

ἀνανταγωνίστως
ἀν·ανταγώνιστος, ος, ον [ᾰγ]
1 sans combat, Thc. 4, 92 ; ἀν. εὔνοια, Thc. 2, 45, bienveillance qui ne provoque pas de contradiction ||
2 irrésistible, à qui l’on ne peut opposer de résistance, Plut. Phoc. 14.
Étym. ἀν-, ἀνταγωνίζομαι.