ἀναπετάννυμι
ἀναπεταννύωἀνα·πετάννυμι (f.
-πετάσω, att.
-πετῶ ; ao.
ἀνεπέτασα, etc.)
1 déployer
largement : βόστρυχον, Eur. Hipp. 202, laisser se répandre les boucles de la chevelure
sur les épaules de qqn ; λαμπτῆρος φάος,
Eur. I.A.
34, déployer la lumière de la lampe,
c. à d. allumer la lampe :
fig. χάριν ἐπ’
ὄσσοις, Sapph. 62, faire briller la joie dans les yeux ||
2 p.
anal. ouvrir : τὰς πύλας,
Hdt. 3, 146 ;
Xén. An.
7, 1, 17, etc. ; τὰς θύρας,
Plat. Phil.
62c,
etc. les portes ; θύραι ἀναπεπταμέναι, Il.
12, 122, portes ouvertes ; ἀναπεπταμένα ὄμματα, Xén.
Mem. 2, 1, 22,
yeux hardis, impudents ; p. ext.
ἀναπεπταμένος, η, ον, au sens d’un adj. ἐν πελάγεϊ
ἀναπεπταμένῳ, Hdt. 8, 60, 1, sur la mer libre, en pleine mer ;
οἰκία πρὸς μεσημϐρίαν ἀναπεπταμένη,
Xén. Œc.
9, 4, maison exposée au midi ;
δίαιτα ἀν. Plut.
Per. 34, vie
en plein air ; fig. ἀν. παρρησία, Plat.
Phædr. 240e, franchise hardie
||
E Formes poét. : ao. 2
sg. ἀμπέτασον, Sapph. (Ath. 564d) ; Eur. Ph. 296, Hipp. 201 ; part. ἀμπετάσας, Eur. Ph. 786, Alc. 597, I.A. 34 ; A. Rh. 2, 255 ;
fém. ἀμπετάσασα, Bion
1, 42.