ἀναπόγραφος

ἀναπόδεικτος

ἀναποδείκτως
ἀν·απόδεικτος, ος, ον :
1 non prouvé, non démontré, Arstt. Nic. 11, 6 ||
2 qui n’a pas besoin d’être démontré, Arstt. An. pr. 2, 1, 7, etc.
Étym. ἀν-, ἀποδείκνυμι.