ἀναρίθμητος

ἀνάριθμος

ἀναριστέω
ἀν·άριθμος, ος, ον [ᾰᾰῩ] innombrable, immense, Pd. I. 4, 56 ; Soph. O.R. 167 ; Eur. Bacch. 1335 ; Xén. Cyr. 7, 4, 16 ; πλῆθος ἀνάριθμοι, Eschl. Pers. 40 ; ou πλήθει ἀνάριθμοι, Plut. M. 590c ; ou ἀνάριθμον πλῆθος, Plut. M. 862b, foule innombrable ; avec le gén. ἀν. θρήνων, Soph. El. 232, qui ne cesse pas de gémir ; cf. Aj. 604 ; O.R. 179 ||
E [ᾰᾰῑ] Eschl. Pers. 40 ; [ᾰᾰῐ] Soph. O.R. 167, 179 ; Eur. Bacch. 1335 ; [ᾰᾱῑ] Thcr. Idyl. 15, 45 à l’arsis. Poét. ἀνήριθμος, Eschl. Pr. 90 ; Soph. Aj. 604, Tr. 246.
Étym. ἀν-, ἀριθμός.