ἀνάστατος

ἀναστατόω-ῶ

ἀναστάτωσις
ἀναστατόω-ῶ [τᾰ] troubler, bouleverser : τὴν οἰκουμένην, NT. Ap. 17, 6, la terre ; en parl. de l’esprit, NT. Gal. 5, 12 (ἀνάστατος 1).