ἀνατλῆναι

ἀνα·τλῆναι, inf. de l’ao. 2 ἀνέτλην (part. ἀνάτλας ; f. ἀνατλήσομαι) supporter, Od. 3, 104 ; 10, 327 ; 14, 47 ; Eschl. Ag. 716 ; Plat. Theæt. 169c, etc. ; οὐκ ἀν. Soph. O.C. 239, ne pas supporter, avoir horreur de.