ἀγχιτελής

ἀγχιτέρμων

ἀγχίτοκος
ἀγχι·τέρμων, ων, ον, gén. ονος [ῐ] limitrophe, voisin de, dat. Eur. Rhes. 426 ; gén. Lyc. 1130 ; abs. Soph. fr. 349 ||
E En prose seul. Xén. Hier. 10, 7.
Étym. ἄ. τέρμα.